جاده ي طلايي / قصه هاي جزيره 2

کريسمس مان سفيد نبود، ولي سال نو سفيدپوش آمد. در فاصله ي اين دو، برف سنگيني باريد. باغ خوش گذراني هايمان زمستاني شد و زمستانش آن قدر پررنگ بود که باورت نمي شد اين باغ، تابستان را هم ديده يا قبلا بهار، آنجا خودنمايي کرده بود. هيچ پرنده اي نبود که با ماه بخواند و جاده اي که شکوفه هاي سيب در آغوشش مي افتادند با توده اي بدون عطر، پر شده بود. ولي همين مکان در يک شب مهتابي، حيرت انگيز مي شد، گذرگاه هاي برفي مثل جاده هايي از جنس عاج و شيشه مي درخشيدند و درخت هاي برهنه صاحب نقش و نگار هاي چشم نوازي مي شدند. روي جاده ي پياده روي عمو استفن برف، نرم نرمک انباشته شده و طرحي مثل جادوي سفيد، درست کرده بود.