سايكوسيس 4:48

سايکوسيس 4:48 آخرين و، به نوعي، غريب‌ترين متنِ سارا کين، نمايشنامه‌نويس پُرمناقشه تأثيرگذار انگليسي است. کين در اوج فروپاشيِ عصبي و ذهنيِ خود، و در زمان اقامت گاه‌وبي‌گاهش در آسايشگاه رواني، متن را مي‌نويسد و سه ماه پس از نوشتنِ آن خودکشي مي‌کند؛ يک وصيت‌نامه هنري. متن را نه فقط به دليل رويکردِ ضدروان‌شناسي‌اش بلکه در پرتو حضور مفاهيمي چون بدن و ارتباط آن با ذهن، رنج و درد، ايده خودکشي، خودويرانگري مفرط و... نيز مي‌توان در ارتباطي تنگاتنگ با مفاهيم برساخته آرتو دانست.
سايکوسيس 4:48 متني است مُثله شده، در خود منفجر و فروپاشيده، چنان‌که خودِ ساراکين در يکي از همين قطعات مي‌نويسد: «ذهن من توي هجومِ همين تيکه‌پاره‌هاي مُثله‌شده درهم و برهمه»؛ هجومي جنون‌آسا از مونولوگ، ديالوگ، اعداد، شعر، ارجاعات کتاب مقدسي، خطابه، هذيان و ... با کمترين توضيحات و پيشنهادات اجرايي و متنوع‌ترين زبان نمايشي. اين گسيختگي حتي در ظاهر بصريِ متن نيز وجود دارد؛ تکه‌هايي جابه‌جا شده‌اند، فضاهايي خالي گذاشته شده‌اند و حتي صفحه‌اي نيز سفيد. متن، در کليت خويش، تصويرگر سوژه‌اي تاخورده است؛ تقابلي با نظامِ اعظمِ روان‌شناسي از يک سو، و با خود و درونياتِ خويشتنش از سوي ديگر؛ جلوه‌اي از پديدارشناسيِ سوژه روبه زوال. در نهايت، مي‌توان اطمينان داشت که در مواجهه با يکي از غريب‌ترين و سخت‌ترين متون نمايشي براي خواندن و اجرا قرار گرفته‌ايم.