جان كلام

کتاب جان کلام را پرتو اشراق به فارسي برگردانده و فصل اول آن اين‌گونه آغاز مي‌شود: «ويلسون در بالکن هتل بدفورد نشست. زانوهاي بي‌مو و گلگونش را به‌زور ميان نرده‌ها جاي داد. يکشنبه بود و زنگ کليسا مردم را به دعاي صبحگاهي فرامي‌خواند. آن سوي خيابان باند، پشت پنجره‌هاي دبيرستان، دخترهاي سياهپوست با لباس ورزشي آبي سير نشسته بودند و به کار تمام‌نشدني فرزدن موهاي تاب‌خورده‌ي خود مشغول بودند. ويلسون دستي به سبيل تازه‌دميده‌اش کشيد و در انتظار آوردن جين و ليمويش به رويا فرو رفت.»
اين اثر گراهام گرين اثري به‌شدت تراژيک است. نويسنده هم با توصيفات دقيق و قلم توانايش به‌خوبي از عهده‌ي انتقال درد و رنج شخصيت اصلي کتابش برآمده است. طوري که محال است کسي اين کتاب را بخواند و حس شفقت و دلسوزي‌اش نسبت به اين شخصيت تحريک نشود. اين کتاب خوش‌خوان در سال 1948 منتشر شده است. در اين کتاب هم مانند ديگر آثار گرين، شاهد فضاهايي عجيب و در عين حال ملموس هستيم. معمولا در آثار اين نويسنده مسائلي همچون شکست و گناه و جوامعي پر از فساد روايت مي‌شوند. در اين کتاب هم افسري درستکار را مي‌بينيم که بين خواسته‌هايش مردد مانده و ترديدهاي او بخش اعظم اين داستان را تشکيل داده‌اند.