ستاره اي به نام غول (مجموعه 2 جلدي)

هر روز صبح، خيرالله كه همه به او خيري مي گفتند با رضا غول سر خيابان مي رفت. آنها صبح زود راه مي افتادند تا بچه هاي محله رضا غول را اذيت نكنند و پشت سر او راه نيفتند. رضا غول راستي راستي مثل يك غول بود. هيكل گنده اي، دو برابر خيري داشت و كله كچلش مثل يك كدوي بزرگ بود. پيشانيش كوتاه و پينه بسته بود و چشم هاي ريزش زير ابروهاي كلفتش دودو مي زد. لبهاي كلفت و گوشتالويش مثل نعلبكي جلو آمده بود و رديف دندانهاي زرد و درشتش پيدا بود. دماغ رضا غول، برخلاف ابروهاي كلفت و گونه هاي ورقلمبيده اش، خيلي كوچك بود طوري كه آدم خيال مي كرد نمي تواند از بيني نفس بكشد و به همين خاطر هميشه دهانش را باز نگه مي دارد...