مراد شمر

هيچ کس از او دل خوشي نداشت. همه از ش مي ترسيدند. من هم اول ازش مي ترسيدم؛ خيل هم مي ترسيدم. وقتي با اون هيکل گنده و سبيل هاي از بنا گوش در رفته اش تو محله راه مي افتاد و کفش هاي پاشنه تخم مرغي اش را لخ و لخ روي زمين مي کشيد، وقتي که اخم مي کرد و گره تو پيشاني مي انداخت و با آن چشم هاي وزغي ورقلمبيده اش ، که مثل دو تا گلوله آتش بود، زل ميزد به آدم و رگ هاي گردنش باد مي کردو بالا و پايين مي رفت. وقتي که مست مي کرد و چاقوي ضامن دارش را در مي آورد و وسط ميدان عربده مي کشيد، بند دل آدم پاره مي شد...