زمين بر پشت لاك پشت ها (داستان رنج بي پايان)

اولين‌باري که متوجه شدم ممکنه يه موجود خيالي باشم، موقعي بود که در طول هفته، بيش‌ترِ وقتم رو توي يه مؤسسه‌ي دولتي در شمال ايندياناپوليس مي‌گذروندم. بهش مي‌گفتن دبيرستان وايت‌ريور. اون‌جا بايد سر ساعت خاصي غذا مي‌خوردم، درست بين 12:37 و 1:14 بعدازظهر. نيروهايي بودن که من رو وادار به اين کار مي‌کردن. اونا خيلي قوي‌تر از من بودن و من حتا نمي‌تونستم بشناسم‌شون.
ممکن بود اين نيروها زمان ديگه‌اي رو براي ناهارم انتخاب کنن يا ممکن بود کسايي که در اون روز خاص از ماه سپتامبر و موقع ناهارخوردن، با من سر يه ميز بودن، موضوع ديگه‌اي رو براي صحبت انتخاب کنن؛ اين‌طوري احتمالاً آخر داستانِ من تغيير مي‌کرد يا حداقل وسطاش عوض مي‌شد. اما کم‌کم داشتم ياد مي‌گرفتم که زندگي‌ت، داستاني در مورد توئه، نه داستاني که خودت تعريف کني.
البته تظاهر مي‌کني نويسنده‌ي داستانت هستي. مجبوري. سر ساعت 12:37 بعدازظهر که زنگ مدرسه بالاي سرت به صدا درمي‌آد، به خودت مي‌گي تصميم گرفتم الان ناهار بخورم، اما حقيقت اينه که زنگ برات تصميم گرفته. فکر مي‌کني نقاشي، اما درواقع بوم نقاشي هستي.