فرانكنشتاين (شوميز)

جاده‌ي پيش رويم بسيار طولاني به نظر مي‌رسيد. مي‌توانستم خاکي را که زير پايم خرد مي‌شد و صدا مي‌داد، حس کنم. من مجذوب آن همه زيبايي شدم. سبزي دره‌ها زيبا و خالص بود. آن‌ها در پاي کوه‌ها گسترده شده بودند. درختان کاج بلند و محکم قد برافراشته بودند؛ برگ‌هاي سوزني آن‌ها روي زمين پاشيده شده بود. باد ملايمي مي‌وزيد.
هنگامي که از مقابل کلبه‌ها رد مي‌شدم، فکر کردم زيستن در اين زندگي ساده چقدر خوشايند است. مردم داخل آن‌ها نگران مرگ يا تهديد يا هيولاها نبودند.
به راهم ادامه دادم. کوه در مقابلم مثل يک قلعه‌ي عظيم سر برافراشته بود. مي‌دانستم نمي‌توانم تمام آن راه را پياده بروم.
کشاورزي بارهايم را سوار يکي از قاطرهايش کرد. قاطر بارهايم را حمل مي‌کرد.
وقتي به کوه رسيدم، جاده تغيير کرد. ديگر خبري از راه رفتن روي خاک نرم نبود. زمين سخت و سنگلاخ بود. ما کنار سنگ‌هاي دندانه‌دار و شاخه‌هاي خاردار ايستاديم.
چند بار به بالا نگاه کردم. ديگر قادر نبودم قله‌ي کوه را ببينم؛ اما اين موضوع باعث توقفم نشد. مي‌دانستم سفري طولاني پيش رو دارم.
کنار جويبارهاي کوهستان براي آب خوردن توقف مي‌کردم و سپس کمي استراحت نمودم. قاطر تنها همراه من بود.
پس از چند روز، جاده باريک شد. جاده تندوتيزتر و ناهموار شد. صخره‌ها خطرناک شده بودند. مي‌دانستم قاطر از پس آن‌ برنخواهد آمد. افسارش را باز کردم تا بتواند به‌سلامت آن راه را برگردد.
بالا رفتن از کوه برايم مهم نبود. آن کاري بود که ناچار بايد انجام مي‌دادم. مادامي که براي رسيدن به قله تقلا مي‌کردم، ذهنم آزاد بود. فقط به پيش رفتن فکر مي‌کردم.