جنگجوي عشق

رنج ما را دو تكه مي كند. وقتي كسي كه رنج مي كشد، مي گويد: «خوبم...خوبم...» به اين دليل نيست كه حالش خوب است. براي اين است كه خود درونش به خود بيرونش فرمان داده كه واژه ي «خوبم» را به زبان بياورد. او حتي گاهي اوقات اشتباهي مي گويد: «خوبيم». ديگران فكر مي كنند كه خودش و اطرافيانش را مي گويد، ولي اين طور نيست. او دو تكه ي خودش را مي گويد: خود آسيب ديده و خود نماينده اش. نمايدنده اي كه براي مصرف عمومي مناسب است! رنج، يك زن را دو تكه مي كند تا كسي را داشته باشد كه برايش درد و دل كند، كسي كه در دل تاريكي كنار او بنشيند، حتي وقتي ديگران- همگي- تنهايش بگذارند. من تنها نيستم. من به خودم آسيب رسانده ام، اما از طرفي هنوز نماينده ام را دارم. او ادامه خواهد داد. شايد بتوانم براي هميشه خود آسيب ديده ي درونم را پنهان كنم و نماينده ام را به دنياي بيرون بفرستم. او مي تواند لبخند بزند، دست تكان دهد، و كم نياورد؛ طوري كه انگار هيچ اتفاق بدي نيافتاده. ما وقتي به خانه برسيم، مي توانيم نفس بكشيم. ما در ميان جمع، براي هميشه به وانمود كردن ادامه خواهيم داد.