چهره اي خالي از سكنه

از متن كتاب:
پارچه را آهسته کنار کشيد. صورت سياه و کبود بود. دستمال داد به لاله . لب لاله مثل لبه گلبرگ صورتي بود. دستمال را کشيد به لب ها . خم شد و چانه جسد را بوسيد. عمه به مينا هم گفت اگر مي خواهد براي بار آخر مادربزرگ را ببوسد. مينا جلو آمد. چانه را بوسيد. گونه هايش سرخ شد. عباس عکس گرفت. مي گذاشت در گروه خانوادگي. بقيه خم شده بودند جلو که ببينند. بيني سبز بود. چروک هاي صورت کمتر . چهره شبيه خانه اي خالي از سکنه بود. در را باز و بسته مي کردند تا گرم نشود. اگر گرم مي شد خطرناک بود. عمو گفته بود مي ترکد.