كوهستان شارلاتان

يک‌دفعه‌ قلبم از جا کنده شد. توي آينه‌ي انگشترم، پشت پنجره، صورت آدمي را ديدم که زل زده بود توي کابين، يک آدم با صورتي به‌سفيدي قارچ. تمام موهاي کله‌ام سيخ شد. تيز برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم.
پشت پنجره سياه و خالي بود.
يعني هيچ‌کس متوجه هيچ‌چيز نشده بود؟ هيچ‌کدامشان آن صورت سفيد را نديده بودند؟ نگاهم دور ميز چرخيد و روي خارخاسک و گاگول‌تِرِکون ثابت ماند. چيزي هم اگر ديده بودند، حالا بي‌خيال بودند و به روي خودشان نمي‌آوردند.