راز نوشتن

از متن كتاب:
مورد من متفاوت است. من کودکي ناآرامي داشتم. مادرم دائم جا عوض مي‌کرد. دست تنها بود و چون از عهده بزرگ کردن من و برادرم ديويد بر نمي‌آمد، ما را دست يکي از خواهرانش سپرد. من دو سالم بود و ديويد چهار سالش. پدرمان هم به دليل فقر و بدهکاري‌هاي زياد غيبش زده بود و مادرم هرگز موفق نشد او را پيدا کند. تصور مي‌کنم مادرم نلي روث پيلزبري کينگ يکي از اولين زنان آزاده آمريکايي بود، البته نه به انتخاب خودش.
طفوليت ماري کار، دورنمايي گسترده و روشن است. کودکي من دورنمايي مبهم دارد، مانند درختان دوردست، با خاطراتي نه چندان روشن که انگار دوست دارند تو را به چنگ آورند و ببلعند.
آنچه مي‌نويسم، بخشي از همين خاطرات است، به اضافه تصاوير زودگذر گوناگوني از دوران بلوغ و نوجواني‌ام. اين شرح حال شخصي من نيست، نوعي تاريخچه زندگي‌ام است، اينکه چطور نويسنده‌اي شکل مي‌گيرد، نه اينکه چطور ساخته مي‌شود؛ فکر نمي‌کنم شرايط يا خواست شخصي، نويسنده را بسازد (پيش‌تر به اين موضوع اعتقاد داشتم). وسيله کار، يعني توشه اوليه. فکر مي‌کنم بسياري استعداد نويسندگي و داستان‌گويي دارند و اين استعداد مي‌تواند به کمک توشه‌اي که از خاطرات و تجربيات همراه داريم، مستحکم و پُربار شود. اگر به اين موضوع باور نداشتم، اين کتاب را نمي‌نوشتم، چون اتلاف وقت بود.
براي من، روال زندگي، خواست، شانس و کمي‌استعداد، نقش مؤثري داشت. اينها هم چندان عميق و پرمفهوم و چيز خاصي نبودند.