خانه ي افعي

براي يک لحظه وحشتناک، فکر کردم شايد ناگهاني مرده‌ام. چشم‌هايم چيزي را نمي‌ديدند، اما صداي نفس‌هاي وحشت‌زده? خودم را مي‌شنيدم. چند بار پلک زدم تا تاريکي از جلو چشم‌هايم رفت و ديدم دستم ديگر روي نرده? پله نيست. به ديوار سنگي راهرويي تکيه داده بودم که هرگز آن را نديده بودم. مخلوطي از بوهاي مختلف به دماغم مي‌خورد، بوي رطوبت، سرما و چيز ديگري که خيلي دلچسب‌تر بود، چيزي که به نظرم مي‌آمد مي‌شناسمش، اما نمي‌توانم رويش انگشت بگذارم.
با پاهاي لرزان يک قدم رفتم جلو. نور کم‌رنگي در انتهاي راهرو سوسو مي‌زد و من با قدم‌هاي لرزان به طرفش راه افتادم. کمي بعد، توي روشنايي آن نور متوجه شدم چيزي به طرفم مي‌آيد. کوچک بود، شايد بچه‌اي تقريباً همسن خودم يا کوچک‌تر. وقتي جلوتر آمد، ديدم يک دختر است. زيرپيراهني بلند و ساده‌اي تنش بود و با دهن باز به من زل زده بود. حرف زد، اما من چيزي از حرف‌هايش نفهميدم و اين موضوع را بهش گفتم. سرش را، انگار که او هم زبان مرا نمي‌فهمد، تکان تکان داد. به سرم اشاره کرد و دوباره همان کلمه‌ها را تکرار کرد و اين دفعه به نظرم آمد يکي دو تا از آنها را مي‌فهمم. به نظرم آمد که مي‌گويد: «سرپوشِت کو؟»