سقوط گربه ي وحشي

وقتي من نوميدي و پوچي را پذيرفتم، از همان زمان زندان نيز مرا پذيرفت. بقيه هنوز اميدهاشان را دارند. بعضي ها حتي آرزوهايي هم دارند،ولي شكست خواهند خورد و سقوط خواهند كرد. بعد از چند روز يا چندسال مي فهمند كه اينجا زندان است. اين زندان دوست داشتني. اميد فقط وهمي است براي فرار از ملال. من به خاطر آن سقوط نخواهم كرد. ديگر اهميت نمي دهم. من اين طور خودم را تربيت كرده ام تا هيچ احساسات گول زننده اي به من آسيب نرساند. من به درون واقعيت هاي زندگي مي روم، طوري كه انگار دارم خواب مي بينم. هم بازيگرم و هم تماشاگر. با شخصيتي دوگانه. مي توانم از پوستم خارج شوم و خارج از بدنم به خودم نگاه كنم. حالا كنار خودم ايستاده ام و با پوزخندي احمقانه همان طور كه به اين بدن دراز و خميده صابون مي زنم، خودم را تماشا مي كنم. امروز آب حمام داغ است و آماده براي يك تغيير، دانه هاي آب به نرمي روي پوست بدنم مي چكند. مي توانم در خيالم دستهاي مادرم را شبيه سازي كنم. صداي آب تبديل به صداي او مي شود: همه چيز درست مي شود. يك راحتي تصنعي. آيا واقعا همه چيز دوباره درست خواهد شد؟