ترس مرد فرزانه 2 / سه گانه كوئوت شاه كش 2

سحر نزديک بود. مهمانخانه‌ي وِيستون در سکوت فرو رفته بود، سکوتي که از سه بخش تشکيل مي‌شد. بارزترين بخش آن سکوتي توخالي و انعکاس‌دار بود که از فقدان برخي چيزها ناشي مي‌شد. اگر آن شب توفان شده بود، قطرات باران با سروصدا روي تاک‌هاي سِلاس پشت مهمانخانه فرود مي‌آمدند. صداي رعد نيز مي‌ناليد و مي‌غريد و اين سکوت را مانند برگ‌هاي پاييزي در جاده جارو مي‌کرد و با خود مي‌برد. اگر مسافراني آنجا اتاق گرفته بودند، با غرولندهايشان و کش و قوسي که به بدنشان مي‌دادند اين سکوت را مانند روياهايي فرسوده و نيمه‌فراموش‌شده محو مي‌کردند. اگر آهنگي پخش مي‌شد... اما نه، البته که آهنگي در کار نبود. در واقع هيچ يک از اين موارد وجود نداشتند و در نتيجه اين سکوت همچنان پابرجا بود. داخل ويستون، مرد موسياهي آهسته در پشتي را پشت سرش بست. در حاليکه در تاريکي مطلق راه مي‌رفت، پاورچين پاورچين از آشپزخانه گذشت، از جلوي پيشخوان رد شد و از پله‌هاي زيرزمين پايين رفت. با سهولتي که نتيجه‌ي تجربه‌اي طولاني‌مدت بود، از قدم گذاشتن روي تخته‌هاي تق و لقي که ممکن بود زير وزن او ناله کنند يا آه بکشند، اجتناب کرد. هر قدم آهسته‌اي کم‌ترين سروصداي ممکن را به دنبال داشت. با اين کارش سکوت کوچک و دزدکي‌اش را به آن سکوت توخالي و بزرگتر اضافه مي‌کرد. سکوت سوم چيزي نبود که به راحتي متوجهش شوي. اگر به اندازه‌ي کافي گوش مي‌دادي، مي‌توانستي به تدريج آن را در سردي شيشه‌ي پنجره و ديوارهاي گچي و صاف اتاق مهمانخانه‌دار احساس کني. همين‌طور در تاريکي صندوقي که پايين يک تخت باريک و سفت قرار داشت. و در دستان مردي که بي‌حرکت آنجا دراز کشيده و منتظر اولين باريکه‌ هاي کم‌رنگ روشنايي سحرگاه بود.