افلاطون / واسازي يك افسانه فلسفي (تاريخ خرد: كتاب سوم)

افلاطون بي ترديد مهم ترين چهره فلسفي در جهان يوناني است. تنها کسي که شايد بتوان گفت جايگاهي نزديک به او را اشغال کرده، شاگردش ارسطوست و نامي که پيش از او درخششي دارد، استادش سقراط است و اين هر دو به واسطه حضور او اهميت و اعتبار يافته اند. افلاطون براي هر کسي که دغدغه فلسفه داشته باشد، شخصيتي جذاب و معماگونه است. حجم عظيم آثاري که به قلم او باقي مانده است، با توجه به زمان ديرينه زندگي اش، شگفت و نامنتظره مي نمايد. ترجمه هاي پياپي و بازخواني ها و تفسيرهاي مجددِ جملاتش، معناهايي چندان متنوع را به دست داده است که تنها تفسيرهاي کتاب هاي مقدس با آن کوس برابري توانند نواخت.
حقيقت آن است که نه يک افلاطون که افلاطون هاي بسياري وجود دارند که در ترجمه ها و شرح هاي گوناگون گنجانده شده اند و هر يک مدعي انعکاس تماميت باورهاي اين انديشمندند. آنچه من دريافتم آن است که اگر به اصل متن يوناني بنگريم، خواهيم ديد که تمام اين ترجمه ها به شکلي غريب غيرانتقادي است و نمونه هايي فراوني را از خطاي مشهور مترجمان، همانا پرتاب مفاهيم جديدتر بر متني باستاني، مي توان در آن باز جست. ايراد ديگر البته آن است که تقريباً تمام اين مترجمان با متون اوستايي، پارسي باستان، سانسکريت، آرامي و عبريِ نوشته شده در عصر هخامنشي بيگانه بوده اند و بنابراين بستر معناييِ تدوين رساله هاي افلاطون را درک نکرده و اين انديشمند را به خطا در زمينه متأخرترِ مسيحي، فهم و تفسير کرده اند. در اين کتاب خواهم کوشيد ضمن پرهيز از اين خطاها، با مرور اصل متون افلاطون و قرار دادنشان در بستر متوني که همزمان با او يا مقدم بر او بوده اند، پايه اي براي داوري درباره انديشة فلسفي اش فراهم آورم.