ماركس و ويتگنشتاين (پراكسيس اجتماعي و تبيين اجتماعي)

هدف اصلي اين پژوهش ترکيب انديشه‌ي مارکس و ويتگنشتاين و ربط‌ دادن اين دو انديشه به برخي از مسائل اساسي در فلسفه‌ي علوم اجتماعي است.
به‌رغم تفاوت‌هاي بسيار ميان مارکس و ويتگنشتاين، هردو به ردّ ثنويت دکارتي مي‌پردازند و نشان مي‌دهند که ذهن ويژگيِ کنش است و اين‌که معناي کنش در آگاهيِ سوبژکتيو نيست، بلکه در نظام پراکسيس اجتماعي‌اي است که کنش در آن رخ مي‌دهد. اين منظر مشترک شالوده‌اي براي تضعيف مناقشه‌ي طولاني ميان «سوبژکتيويسم» و «ابژکتيويسم» در علوم اجتماعي پي‌ريزي مي‌کند که کليدي است براي راهيابي به مفهوم تبيين اجتماعي در نزد مارکس و ويتگنشتاين. از آن‌جا که معناي کنش، در نظر آن دو، ويژگي نظم اجتماعي است و نه آگاهي فردي، آن نوع از تحليل را که در ضمنِ آثار آن‌ها موجود است نمي‌توان سوبژکتيويستي يا ابژکتيويستي خواند. بلکه، آن نوع از تحليل جنبه‌هاي مفيد هر دو شکل تحليل را درهم ادغام مي‌کند چراکه از اين ديدگاه لازمه‌ي فهم کنش، فهم نظام کردارها يا رسوم اجتماعي‌اي است که کنش در آن رخ مي‌دهد. در چندين موضع پاي اين بحث به ميان مي‌آيد که سوبژکتيويسم و ابژکتيويسم هردو عمدتاً تلاش‌هايي هستند براي حل مسائلي که ثنويت (دوگانگي) براي علم اجتماعي ايجاد کرده است، و نيز علت تواناييِ مارکس و ويتگنشتاين در فراتررفتن از اين بحث اين است که هردو ثنويت دکارتي را رد مي‌کنند.
اهداف منحصربه‌فرد اين پژوهش مورد علاقه‌ي خاص تمام فلاسفه و عالِمان اجتماعي، و مورد علاقه‌ي تمام کساني خواهد بود که به پيوند ميان اين دو رشته توجه دارند.