آثار ناياب صادق هدايت

«خنجرش را از غلاف بيرون کشيد. روي تيغه‌ي آن به خط پهلوي اسم او حک‌شده بود. پدرش را با چهره‌ي رنگ‌پريده، ريش‌سياه به ياد آورد که روي تخت افتاده بود و دو تا شمع بالاي سر او روي ميز مي‌سوخت. او و برادرش گريه‌کنان کنار تخت رفتند، به آن‌ها خيره‌خيره نگاه کرد. بعد مثل‌اينکه کوشش فوق‌العاده کرده باشد نيمه‌تنه بلند شد و گفت: «چرا گريه مي‌کنيد؟ گريه مال زن‌ها است. افسوس که من توي رختخواب مي‌ميرم!... تنها آرزويم اين بود که در راه آب و خاکم در راه ايران جان بدهم... ولي چشم اميد آيندگان به شماست.»