فراسوي هگل و نيچه (فلسفه فرهنگ و فاعليت)

خاستگاه کتاب حاضر در ترديد مشخص نسبت به تلقي هگل و نيچه به‌عنوان مخالفان فلسفي‌‌ است. براي تقابل ميان هگل و نيچه به روشني زمينه‌ها و دلايلي وجود دارند، اما اين امر نبايد ما را از حوزه‌هاي وفاق ميان آنها غافل سازد. در مواردي که نظرهاي آنها در تخالف هم به‌نظر مي‌آيند، نبايد از امکانِ يافتن راهي براي تحويل نظرهاي آنها به منزله‌ي مکمل هم چشم‌پوشي کرد. به بياني ساده، قصدم به گفت‌وگو واداشتن‌ هگل و نيچه خواهد بود. مايلم تا ژرف‌ترين محرک‌هاي فلسفي‌ آنها را واکاوي کنم و پيوند آنها را به شيوه‌اي که بغرنجي‌اش بيشتر مد نظر قرار گيرد تا اين‌كه فرو کاسته شود، از نو ارزيابي ‌کنم.
بنياد انفکاک اساسي ميان فلسفه‌هاي هگل و نيچه در ميراث روشنگري است: در حالي که هگل براي عقل و علم Knowledge اعتبار قائل مي‌شود، نيچه امر غيرعقلاني را مقدم مي‌شمرد و نسبت به علم شک و ترديد نشان مي‌دهد. مسأله‌ي ذي‌ربط دقيقاً اين است که آيا مدرنيته درخور نجات يافتن است، آن‌گونه که هگل باور داشت، يا بايد از آن قطع اميد کرد، آن‌گونه که نيچه ادعا مي‌کرد. هگلي‌ها مدرنيته را مسأله‌برانگيز و ظالمانه مي‌دانند اما نه نااميدکننده؛ نيچه‌اي‌ها مايل‌اند آن را آشفته و بيمارگونه تلقي کنند ولذا پديدآورنده‌ي شبح عصري نو (پسامدرن).