عشق (در سلوك شعر فارسي جايي براي عشق نيست)

عشق بيانگر دلبستگي فيزيكي و شخصي متقابل بين دو نفر است كه نسبت به يك‌ديگر پيدا مي‌كنند. اين احساس فردي نيز با بررسي تاريخي نشان داده شده است كه دگرگون‌پذير بوده و در هر دوران، شكل و رنگي تازه داشته است.
در شعر معاصر ايران، به ويژه شعر نو، عشق وابستگي فردي نيست، بلكه مراد از عشق دلبستگي انساني است و جنبه‌ي انديشگي و انسان‌دوستانه دارد و با خواست، انديشه و خردورزي شاعر رابطه‌ي تنگاتنگي دارد. به اين باور رسيدم كه ميان عشق در شعر معاصر و عشقي كه زبانزد مردم است و در برخي شعرهاي تغزلي ديده مي‌شود، تفاوت وجود دارد. اين اختلاف هم در بيان و هم در زمينه‌ي روان‌شناختي آن‌ها وجود دارد كه جدا از آن دلبستگي و شوق به انسان، وابستگي فردي را مه‌آلود و تيره و تار مي‌سازد و نيز تشخيص اين دو گرايش را از هم سخت مي‌نمايد و سوال‌هاي مختلفي را به وجود مي‌آورد.