پايين گذر سقاخانه

تو با اون‌همه وقار و اون يال و کوپالت واستاده بودي اون‌جا تسبيح‌تو مي‌زدي؛ اما هرگز سرتو بلند نکردي يه نظر جلوتو نگاه کني که آخه اين کيه که به دامِ تو افتاده داره بال بال مي‌زنه… تا به امروز، تا همين اسّاعه کسي جرئت نکرده بود بالاي حرف من حرفي بزنه. هيچکي نتونسته بود خلاف ميلِ من حرکتي بکنه‌. و... با خودم مي‌گفتم تو بي‌خود پهلوون شهر ما نشده‌ي، بي‌خود به خواب‌هاي من نمي‌آي، توي اون تالار آينه، کنار چشمه آبي... فقط دلم واسه طلعت مي‌سوزه که طفلي پاي دار قالي بايد قوز بياره و چشماش در انتظار بخت سفيد بشه.