آنته كريستا

من شانزده‌ساله بودم و هيچ‌چيزي نداشتم. نه سرمايه‌اي، نه آرامشِ روحي‌اي، نه دوستي، نه عشقي و نه ايده‌اي. حتا مطمئن نبودم روح دارم. خودم بودم و همين کمد لباس و کتاب‌هايم. دوست نداشتم جلوِ کسي لباس عوض کنم و لباس کس ديگري را بپوشم و کسي هم لباس من را بپوشد. جيغ زدم. او ايستاد و با تعجب نگاهم کرد. من که از عصبانيت مي‌لرزيدم، گفتم «ديوونه‌بازي بسه. دوست ندارم جلوِ کسي لباسم رو عوض کنم. از اون گذشته؛ اصلاً خوشم نمي‌آد پيرهن کس ديگه‌اي رو بپوشم.» ...