توتو چان دختركي آن سوي پنجره

در مدرسه ي توموئه كه دانش آموزان آن مجاز بودند روي هر موضوعي كه به آن علاقه مندند كار كنند، بايد بدون توجه به آنچه در اطرافشان جريان داشت، ذهن خود را روي موضوع مورد علاقه شان متمركز كنند. به اين ترتيب، هيچكس به بچه اي كه آواز «چشم، چشم، دو ابرو» را مي خواند، توجهي نمي كرد. يكي دو نفر به اين موضوع علاقه مند شده بودند؛ اما بقيه غرق در كتاب هاي خودشان بودند. كتاب توتوچان قصه اي افسانه اي بود؛ درباره ي ماجراهاي مرد ثروتمندي كه مي خواست دخترش ازدواج كند. نقاشي هاي آن جالب بود و كتاب طرفدار زيادي داشت. همه ي دانش آموزان مدرسه كه مثل ماهي ساردين داخل واگن چپيده بودند، آنچه را در كتابها نوشته شده بود، با ولع مي خواندند. آفتاب صبحگاهي از وراي پنجره ها به درون مي تابيد و چشم اندازي پديد مي آورد كه سبب شادماني قلبي مدير مدرسه مي شد. همه ي دانش آموزان آن روز را در كتابخانه گذراندند.