ماهي سياه كوچولو

ناگهان صداي زير قورباغه‌اي او را از جا پراند. قورباغه لب برکه، روي سنگي نشسته بود؛ جست زد توي آب و آمد پيش ماهي و گفت: « من اينجام، فرمايش؟» ماهي گفت:« سلام، خانم‌بزرگ!» قورباغه گفت:« حالا چه وقت خودنمايي‌ست، موجود بي اصل و نسب! بچه‌گير آورده‌يي و داري حرف‌هاي گنده گنده مي‌زني! من ديگر آنقدر‌ها عمر کرده‌ام که بفهمم دنيا همين برکه‌ست. بهتر است بروي دنبال کارت و بچه‌هاي مرا از راه به در نبري.» ماهي کوچولو گفت:« صدتا از اين عمرها هم که بکني، بازهم بک قورباغه‌ي نادان و درمانده بيشترنيستي.» قورباغه عصباني شد و جست زد طرف ماهي سياه کوچولو، ماهي تکان تندي خورد و مثل برق در رفت و لاي و لجن و کرم‌هاي ته برکه را بهم زد. نخ سفيدي مي‌ديدي. يک‌جا تخته‌سنگ بزرگي از کوه جدا شده بود و افتاده بود ته دره، و آب را دو قسمت کرده بود. مارمولک درشتي، به اندازه‌ي کف دست، شکمش را به سنگ چسبانده بود. از گرمي آفتاب لذت مي‌برد و نگاه مي‌کرد به خرچنگ گردو درشتي که نشسته بود روي شن‌هاي ته آب، آنجا که عمق آب کمتر بود، و داشت قورباغه‌اي را که شکار کرده‌ بود،مي‌خورد. ماهي کوچولو ناگهان چشمش افتاد به خرچنگ و ترسيد؛ از دور سلامي کرد. خرچنگ چپ چپ به او نگاهي کرد و گفت:« چه ماهي با ادبي! بيا جلو کوچولو، بيا!»