تن تن و سندباد

در گوشه‌اي از يک ساحل دورافتاده موج‌هاي کف‌آلود خودشان را به ماسه‌هاي نرم مي‌ساييدند و دوباره به دريا برمي‌گشتند. تکه‌هاي قايقي متلاشي شده، بر ماسه‌هاي ساحل، خبر از غرق‌شدن سرنشينان آن مي‌داد. در کنار آنها، چند نفر، تن‌تن و يارانش روي شن‌هاي نمناک افتاده بودند. آنها چنان به خواب فرو رفته بودند که صداي مرغ‌هاي دريايي هم بيدارشان نمي‌کرد. ناگهان خرچنگي از زير شن‌ها سر درآورد و چنگال‌هايش را به اطراف چرخاند. چنگال خرچنگ، بي‌اختيار به يکي از پاهاي پشم‌آلود ميلو فرو رفت. ميلو پارس دردآلودي کرد و از جا پريد و روي صورت کاپيتان هادوک افتاد. کاپيتان هادوک هم وحشت‌زده از جا پريد و فريادي کشيد. با صداي آنها، تن‌تن و پرفسور و سوپرمن هم از آن حالت خواب آميخته به بيهوشي بيرون آمدند.
تن‌تن چشمانش را با دست ماليد و با نگراني پرسيد: «ما کجاييم؟ کمک! کمک!»
پرفسور که سرحال‌تر از بقيه بود گفت: «از کي کمک مي‌خواهي تن‌تن؟ در حال حاضر در يکي از ساحل‌هاي دورافتاده‌ي مشرق‌زمين هستيم.»
سوپرمن زودتر از بقيه‌ي افراد سرپا شد و گفت: «پس ما غرق شديم؟! اَي سندباد لعنتي! تو قصد جان ما را کرده بودي. به‌زودي جواب تو را خواهم داد.»
کاپيتان هادوک گفت: «ديگر از اين حرف‌هاي گنده‌گنده‌ي تو خسته شده‌ام. نمي‌خواهد اين قدر براي سندباد نقشه بکشي. چرا اين همه حرف مي‌زني! نمي‌تواني ساکت باشي؟!»
تن‌تن گفت: «آرام باش کاپيتان! اگر سوپرمن را از دست بدهيم ديگر هيچ چيز نداريم. در حال حاضر، تنها کسي که مي‌تواند ما را نجات بدهد، سوپرمن است.»