رد گم

نيمه‌شب گذشته بود و هنوز بحث‌وجدل برقرار بود. موش اين وسط ناگهان حس مي‌کرد سرما خورده است. از من خواست پيشاني‌اش را لمس کنم، که سرد بود، و از تب‌ولرز ناليد. آن‌قدر سرفه کرد تا گلوش واقعاً به درد افتاد. بي‌اين‌که به او توجه کنم چمدان مي‌بستم و سپيده‌نزده سوارِ اتوبوس بوديم. اتوبوس پُر از آدم‌هايي بود که دورِ خود پتو گرفته بودند و به جاي شال هوله دورِ گردن‌شان بسته بودند. موش تا آخرين لحظه با نقاش حرف مي‌زد و برنامه مي‌ريخت که پس از بازگشت‌مان از سفر، که دست‌بالا دو هفته بيشتر طول نمي‌کشيد، او را در پايتخت ببيند.