ديوانه بازي

... شما دخترها جوان هستيد. دوست داشتني، به زودي از جنگل درس خواندن ها بيرون مي رويد و به محوطه ي باز زندگي مي رسيد. در آن مي رقصيد، گريه مي كنيد. در آن همه چيز را مي يابيد و از دست مي دهيد، گاهي همزمان. در اين زندگي از همه چيز مي توان چشم پوشيد - چشم پوشيدن فريبنده ترين طريقه ي از دست دادن است - همه چيز مگر يك چيز. آنچه مي خواهم به شما بگويم گفته ي مادربزرگم است، چند ساعتي پيش از مرگش اين را به من گفت- زني بود روستايي، تنها زن كمونيست دهكده اش، در تمام عمر بدبختي به سرش باريده بود: بچه اي معلول، يكي ديگر كه در اردوگاه كار اجباري مرد، بيماري ها و فلاكت انگار از آسمان مي باريد. يك روز - آن موقع دوازده يا سيزده سال داشتم - از او پرسيدم: ماما بزرگ چه چيزي در زندگي از همه مهم تر است؟ جوابش را فراموش نكرده ام: فقط يك چيز در زندگي به حساب مي آيد، كوچولو، و آن نشاط است، هيچ وقت اجازه نده كسي آن را از تو بگيرد.