فلسفه و اميد اجتماعي

فلسفه از عصر افلاطون، معرفت حقيقي و رسوخ به پس‌نمودها و دست‌يافتن به واقعيت بنيادين را هدف خود قرار داده است. ريچارد ررتي مي‌گويد پراگماتيسم در برابر اين سنت فلسفي، فلسفه‌ي اميد را به ميان مي‌آورد.
ريچارد ررتي، يکي از برانگيزاننده‌ترين چهره‌ها در بحث اخير فلسفي و در بحث گستره‌تر ادبي و فرهنگي، در اين مجموعه، شماري از نوشته هاي فلسفي، سياسي و فرهنگي را گرد آورده است که بسياري از آن‌ها براي نخستين‌بار در قالب کتاب چاپ مي‌شود. در بازگويي خاطراتي جذاب، شرح مي‌دهد که چگونه از افلاطون دور و به ويليام جيمز و جان ديويي نزديک شد و به روايت خودش از پراگماتيسم دست يافت. ررتي مي‌گويد نکته‌ي مهم اين نيست که انديشه‌هاي ما با واقعيتي بنيادين متناظر باشد، بلکه اين است که در انجام‌دادن وظيفه‌هاي عملي‌مان به ما کمک کند و جامعه‌ي عادلانه‌تر و مردم سالارانه‌تري به وجود آورد.
او در درآمد کتاب با نام «نسبي‌گرايي» و در پسگفتاري درباره‌ي رواج ناميمون اصطلاح «پسامدرن» به اين اتهام که او «نسبي‌گرايي پسامدرن» است، پاسخ مي‌گويد.
همچنين او در اين جستارها، مقاله‌ها و سخنراني‌هاي شيوا، که مخاطب همه‌ي آن‌ها گسترده است، از باورهاي اصلي فلسفي‌اش و چگونگي ربط آن‌ها به اميدهاي سياسي‌اش خلاصه‌ي جذابي به‌دست مي‌دهد؛ همچنين درباره‌ي آمريکاي معاصر، عدالت، آموزش و عشق، نگرش‌هاي چالش‌گري عرضه مي‌دارد. حاصل کار، درآمدي عالي به انديشه‌ي يکي از انديشمندان برجسته‌ي امروز است.