تئاتر فلسفه (گزيده اي از درس گفتارها كوتاه نوشت ها گفت و گوها و ...)

انديشه که دورترين بازآغازيدن‌ها نويدش را داده است، قرار نيست بيايد. انديشه همين‌جاست، در متن‌هاي دلوز، جهنده و رقصان در برابر ما، در ميان ما؛ انديشه‌ي تناسلي، انديشه‌ي اشتدادي، انديشه‌ي آري‌گو، انديشه‌ي نامقولي ـ همه‌ي چهره‌هايي که ما نمي‌شناسيم، نقاب‌هايي که هرگز نديده‌بوديم؛ تفاوت که هيچ‌چيز امکان پيش‌بيني‌کردن‌اش را نمي‌دهد و بااين‌حال موجب مي‌شود افلاطون، دانز اسکوتس، اسپينوزا، لايبنيتس، کانت و همه‌ي فيلسوفان همچون نقاب‌هاي‌نقاب‌هايش بازآيند.
فلسفه نه به‌منزله‌ي انديشه، بلکه به‌منزله‌ي تئاتر: تئاتر تقليدبازي‌ها بر صحنه‌هاي بس‌گانه، گريزان و آني که در آن حرکات بي‌آنکه ديده شوند، به يکديگر نشانه مي‌دهند؛ تئاتري که در آن در زير نقابِ سقراط، به‌ناگاه سوفيست قهقه مي‌زند؛ تئاتري که در آن وجه‌هاي اسپينوزا دايره‌اي مرکززدوده را رسم مي‌کنند، درحالي‌که جوهر همچون سياره‌اي ديوانه بر گرد آن‌ها مي‌چرخد؛ تئاتري که در آن فيشته‌ي لنگ اعلام مي‌کند: «منِ ترکخورده ? خودمِ منحل‌شده»؛ تئاتري که در آن لايبنيتس رسيده به رأس هرم، در تيرگي تشخيص مي‌دهد که آن موسيقيِ آسمانيْ پيرو لونر است. در اتاقکِ نگهبانيِ لوگزامبورگ، دانز اسکوتس سرش را از پنجره‌ي مدور مي‌گذراند؛ او سيبيل‌هايي انبوه دارد؛ اين‌ها سيبيل‌هاي نيچه‌اند که به کلوسوفسکي تغيير چهره داده‌اند.