محله ي فرانكلين

آقاي جغد از هر يک از بچه‌هاي کلاس خواست يک چيز را که در محله‌ي آن‌ها وجود دارد و آن را دوست دارند، نقاشي کنند. فرانکلين هيجان‌زده به خانه آمد اما هر چقدر فکر کرد، نمي‌دانست چه چيزي را نقاشي کند. او همه چيزها را دوست داشت و نمي‌توانست انتخاب کند چه چيزي را بيشتر از همه دوست دارد. دوستش، اسب آبي به او گفت که کتابخانه را کشيده است؛ فرانکلين هم کتابخانه را خيلي دوست داشت. روباه گفت ايستگاه آتش‌نشاني را کشيده است؛ فرانکلين هم ايستگاه آتش‌نشاني را خيلي دوست داشت و فکر کرد شايد فکر خوبي باشد او هم اين موضوع را براي نقاشي انتخاب کند. گوزن گفت آبگير را کشيده است؛ فرانکلين به فکر فرو رفت چون او هم آبگير را خيلي دوست داشت. روز بعد در مدرسه همه بچه‌ها هيجان‌زده بودند و نقاشي‌هايشان را به هم نشان مي‌دادند. نوبت به فرانکلين رسيد. فرانکلين نقاشي همه کساني را کشيده بود که مي‌شناخت؛ دوستانش، معلم، همسايه‌ها و … او گفت: من نقاشي هم‌محله‌اي‌هايم را کشيده‌ام؛ چيزي که بيشتر از هر چيزي دوست دارم.