نشانه در آستانه (جستارهايي در نشانه شناسي)

بيش از 100 سال است كه نقد ادبيات و هنر از بررسي دورنمايه و پيام‌هاي نهفته روي گردانده و به جاي آن «زبان» را نشانه گرفته است. در اين ميان، نشانه‌شناسي، ديرپاترين روش زبان‌شناختي تحليل متن، به حيات خود ادامه داده است و توانسته است درون رويكردهاي متفاوت نقد (مانند نقدهاي جامعه‌شناختي، فرهنگي، روان‌شناختي، تطبيقي، تاريخ‌گرا، و پسا استعماري) روش‌هاي قابل اجرايي را پيش پاي منتقد بگذارد، كتاب حاضر در بخش نخست به بررسي روند تحول نظري نشانه‌شناسي از پارادايم ساخت‌گرا به پساساخت‌گرا مي‌پردازد و سپس در بخش دوم رويكرد نقد نشانه‌‌شناسي پساساخت‌گرا را در متون هنري( مانند نقاشي، فيلم، معماري، و عكس) و ادبيات در عمل به نمايش مي‌گذارد.