عصر آدمكش ها

اگر رسالت شعر بيدار كردن ما مي‌بود. هر آينه مي‌بايست از سال‌ها پيش بيدار شده باشيم. تني چند بيدار شده‌اند، نبايد منكر اين بود. اما اكنون موضوع اين است كه همه مردم ـ بي‌درنگ ـ بيدار شوند، اگرچه خطر نابود شدنشان در ميان باشد... بي‌شك، انسان هرگز از ميان نخواهد رفت، اما فرهنگ، تمدن و طرز زندگي از ميان خواهد رفت. و هنگامي كه اين مردگان بيدار شوند، چونانكه بايد اين واقعه رخ دهد، شعر موضوع و جوهر زندگي خواهد شد... درباره رمبو چه بايد بگويم! رمبو ستاره است! مخترع و مبدع زبان تازه‌اي به نام شعر است. گويي كه پيش از او شاعري نبوده است. هيچ‌كس، حتي دست‌فروشان هم نمي‌توانند از نفوذ او دور بمانند. وي از نژادي ديگر، از فضايي ديگر بود، نيمه خدايي بود كه براي تعليم ما در روي زمين ماوي گرفته بود... پاكي رمبو، در آن درجه آشتي‌ناپذيري كه به همه آثار خود داده است، ار هرجاي ديگر نمايان‌تر است. گوناگون‌ترين صنوف معني حرف‌هاي او را دريافته‌اند و درنيافته‌اند. در دم، مي‌توان مقلدهاي وي را پيدا كرد. تا آن‌جا كه من مي‌توانم ببينم، چه با سمبوليست‌ها و چه با سوررئاليست‌ها هيچ وجه اشتراكي ندارد. پدر بسياري از مكتب‌ها است، اما با هيچ‌يك از اين مكتب‌ها، قرابتي ندارد. استعمال غريب رمز و كنايه و تصوير و تشبيه، از ناحيه او، ضامن نبوغ اوست...