يادداشت‌هاي روزانه كافكا

هنگامي‌ كه قطار مي‌گذرد، نظاره‌كنندگان حالت جدي به خود مي‌گيرند.
«اگر او تا ابد از من بخواهد.» پژواك «ه» از اين جمله چون توپي در چمن رها شد. سنگيني حجمش مرگ من است. يقه دور گردنش، موهاي چسبيده به سرش، عضلات كشيده گونه‌اش...
آيا جنگل هنوز آن‌جاست؟ جنگل تقريبا هنوز هم آن جا بود. ولي ده قدم دورتر را نگاه نكرده بودم كه دوباره در تنگناي گفتگوي ملال‌آور گير كردم و توجهم از آن برگرفته شد.