همه گرفتارند

اسم من مانژ است. 9 ماه دارم و به چيزي فكر مي‌كنم كه هنوز نمي‌توانم بيان كنم. وارد كله‌ام بشويد. مغزم مثل روميزي نخي هشت‌لا تا خورده است. هشت‌لا يا شانزده‌لا. روميزي را باز كنيد و افكار نه‌ماهگي مرا ببينيد، از يك‌طرف كفش‌دوزك‌ها مزه خوبي ندارند، از طرف ديگر، خارها مي‌سوزانند. آخر سر هم مادران پرواز مي‌كنند. خلاصه، همه چيز عادي است. در اين جهان فقط چيزهاي طبيعي وجود دارد. يا طور ديگري بگويم، هر چند كه فرقي هم نمي‌كند. در اين عالم فقط معجزه وجود دارد.