شيبوري

...خواب ديدم هزاران هزار اسب سپيد تك‌شاخ، با بال‌هاي سپيد بلند، آبي آسمون رو طي مي‌كنند... ديگه صداي سنجاقك‌ها و زنجره‌ها رو نشنيدم... از بدن‌شون چنان نوري ساطع مي‌شد كه چشم‌هام رو مي‌زد... نه... نبايد چشم‌هام رو ببندم... نبايد... نبايد... بال‌هاشون رو جمع كردند و به سمت من اومدند... به سمت زمين... همه‌جا در سپيدي فرو رفته بود... سپيدي مطلق... از بين يال‌ها و دم سپيد و بلند‌شون، هزاران هزار قاصدك پر مي‌كشيد و فضاي دشت رو پر از حس غريبي مي‌كرد كه تا به حال نديده بودم... از سم‌هاشون شراره‌هاي نور سپيد و بنفشي بيرون مي‌جهيد كه حاشيه تن‌شون رو پر از كهكشان مي‌كرد... خدايا... اين‌جا كجاست؟... از ترس، زيبايي مطلق و نور، بي‌اختيار چشم‌هام بسته شد... و اي كاش نمي‌شد... اي كاش...