ريشه هاي فرزانگي

مردم اين جهان براي زر و نام، خود را بندي غل و زنجير مي‌كنند، بعد، از جهان غبار و درياي تلخي حرف مي‌زنند. نمي‌دانند كه: ابرها سفيدند، كوه‌ها سبز رودها جاري‌اند، صخره‌ها بر پاي ايستاده‌اند، شكوفه‌ها فرا مي‌خوانند، پرندگان شادمانه جيك‌جيك مي‌كنند. دره پاسخ مي‌دهد، هيزم‌شكن‌ها آواز مي‌خوانند، اين جهان، وانگهي، غبار نيست، دريا، وانگهي، تلخ نيست، فقط اين است كه: آن‌ها خودشان غبار و تلخي را در دل‌هاشان مي‌گذارند.