دلدادگان

يك از روزهاي گرم تابستاني سال هزار و سيصد و چهل و پنج بود و خورشيد با نهايت سخاوت مي‌تابيد. بوي تابستان داغ، روي شيرواني‌هاي آفتاب خورده پيچيده بود، گل‌هاي رنگارنگ بنفشه و رز، زير سايه دلپذير نارون و بيد رقصان مجنون، عرضه اندام مي‌كردند و در ترنم، شرشر آب روان، در آبراهه‌هاي كاشي‌كاري شده منزل بزرگ و زيبا خانواده بزرگ‌نيا حظ وافري مي‌بردند و به زبان خود ستايش و مدح آفريدگار را مي‌گفتند.