نامه اي به نديده ام

... هر نماز آغاز يك توبه است؛ اعترافي است متواضعانه با اين معنا كه: اي رحمت واسعه، اي مهربان، خطاي مرا بر من ببخش؛ من براي حفظ فطرت خويش كه عنايت و امانت تو بود نزد من، قصور ورزيدم. هستي من امانت پاك و نيالوده‌اي بود؛ تجلي پاك حضرت تو بود و من امانت پاك و شكوهمند را ارزان فروختم؛ به آن جفا كردم. نورانيت آن را به ظلمت بدل كردم. اكنون در ساحت قدسي و كبريايي تو سر سجود فرود مي‌آورم؛ توبه مي‌كنم؛ به خاك مي‌افتم تا شايد كبرها و پيرايه‌هايي كه به خود بسته‌ام فرو ريزد، و بار ديگر شايستگي حضور و وصل را پيدا كنم. اي بخشنده‌ي مهربان و اي روشنايي نامتناهي، از تو مي‌خواهم اين گمشده در توهمات را به ساحت نوراني خود راه دهي! اي همه رحمت، به اين گمشده كمك كن تا ستايش او از وحدانيت تو چنان با خلوص و حضور باشد كه با ذكر «لا اله الا الله» اين قطره سرگشته و بي‌پناه بار ديگر به درياي رحمتت متصل و در آن محو و فنا بشود.