همزاد

ما كه از بدو تولد آهسته و پيوسته به سمت مرگ حركت مي‌كنيم با ناباوري غريبي به تماشاي مرگ ديگران و نزديك شدن مرگ خويش مي‌نشينيم. تلاش‌هاي گوناگون ما در فاصله اين دو نقطه (تولد - مرگ) بيشتر يه منظور كم رنگ كردن و يا حتي نديده گرفتن اين واقعيت مسلم است. شايد فراموشي هستي را نيز بتوان تمايل به فراموشي مرگ معنا كرد. تمايل و تلاشي بي‌نتيجه كه منجر به راهكارهاي گوناگوني مي‌شود كه يكي از جذابترينشان آفرينش همين همزاد است، ما مي‌ميريم و كاري در اين‌باره نمي‌توانيم انجام دهيم اما همزادمان به زندگي ادامه خواهد داد و يا برعكس اين كسي كه قرار بود بميرد همزاد مكن است و نه خود من.