اما تو را اي عاشق انسان كسي نشناخت

خيال خام پلنگ من به سوي ماه جهيدن بود و ماه را ز بلندايش به روي خاك كشيدن بود پلنگ من دل مغرورم پريد و پنجه به خالي زد كه عشق ماه بلند من وراي دست رسيدن بود چه سرنوشت غم‌انگيزي كه كرم كوچك ابريشم تمام عمر قفس مي‌بافت، ولي به فكر پريدن بود