صخره تانيوس

در دهكده‌اي كه زاده شدم، صخره‌ها هر يك نامي دارند. صخره‌اي به نام كشتي وجود دارد، صخره‌اي به نام سر خرس، صخره‌اي به نام تله، ديگري به نام ديوار، يكي هم به نام دو قلو، كه سينه‌هاي غول هم ناميده مي‌شود. به ويژه صخره‌اي به نام سنگ سربازان. اين همان جايي است كه در قديم نيروها براي تعقيب سربازان فراري به كمين مي‌نشستند. هيچ كجا بيش‌تر از اين‌جا مورد احترام، با ارزش و سرشار از افسانه نيست. با اين حال زماني كه در رويا چشم‌اندازي‌هاي كودكي‌ام را باز مي‌بينم، صخره ديگري بر من ظاهر مي‌شود. تصوير يك تخت شاهنامه كه جاي نشستن آن گود و كاركرده شده است، با پشت بلند و صاف كه دست‌هايش از هر طرف اندكي خميده است. فكر مي‌كنم اين صخره، تنها صخره‌اي است كه نام يك انسان، تانيوس، را بر خود دارد.