درآمدي بر زيباشناسي اسلامي

اغلب اعتقاد بر اين است كه در شكل‌گيري هنر اسلامي نوع بسيار خاصي از شعور و آگاهي به كار رفته است، به طوري كه هنر اسلامي از هنرهاي ديگر تفاوت بسياري دارد، و مسلمانان در هنر به تجسم و ترسيم انسان مجاز نيستند، و خوشنويسي برترين فرم هنر اسلامي است. اوليور ليمن اين انديشه‌ها را به چالش مي‌كشد و معتقد است كه آن‌ها نادرستند. در عوض، او مي‌گويد معيارهايي كه در هنر اسلامي به كار گرفته مي‌شوند بايد با معيارهاي به كار رفته در هنر به مفهوم كلي يكسان باشند و تلاش در جهت اينكه هنر اسلامي در مقوله‌اي خاص قرار گيرد ناشي از شرق‌شناسي است. ليمن درباره مسايلي بحث مي‌كند كه در نقاشي، خوشنويسي، معماري، باغ‌ها، ادبيات، فيلم‌ها و موسيقي مطرح شده است. او به آموزه‌هاي قرآن توجه ويژه‌اي دارد. به ويژه، از معنا و مفهوم آفرينش ادبي و معجزه‌وار قرآن بحث مي‌كند و دو بخش از آن را مورد تامل قرار مي‌دهد، يعني يوسف و زليخا، و سليمان و ملكه سبا. مباحث او از مثال‌هاي تاريخي، هنري، فلسفي، كلامي و آثار هنري جهان اسلام كمك مي‌گيرد و الگوي موجود و مقبول در تحليل هنر اسلامي را با دشواري‌ها و موانع زيادي روبه‌رو مي‌سازد.