زير پل هاي فراموشي

من پيش‌رفتني تك نفره‌ام. گاهي در جنگل كسي پشت سرم. با شيطنت به من مي‌خندد. و تا راه فراري مي‌بينم. بر آستانه‌هاي درد سكندري مي‌خورم. به اين مي‌گويند كمدي نقص عضو.