از نيستان و ديگرستان (مجموعه داستان)

دست بلند كرد و ظريف و دخترانه گفت: «پارك دانشجو» نگه داشتم. مانتوي كرم روشن پوشيده بود با روسري ژرژت قهوه‌اي.موهاي مش كرده زيتوني‌اش به اندازه يك كف دست از روسري بيرون بود و به سمت بالا خميده بود. كلاسوري در دست داشت و عينك تيره‌اي كه حالا وقت غروب ديگر به كارش نمي‌آمد. وقتي سوار شد يك دكمه ديگر مانتويش را هم از پايين باز كرد كه راحت تر بنشيندو احتمالا استرچ سرخابي‌اش را هم بيشتر به رخ بكشد و گفت:« لطف كردين.» گفتم:«خواهش مي‌كنم. البته من پارك دانشجو نمي‌روم ولي تا...» حرفم را بريد و گفت:«چه بهتر! منم پارك دانشجو نمي‌روم.»