هستي و زمان

پرسشي كه هايدگر در هستي و زمان مطرح مي‌كند «پرسش هستي» است، يعني همان پرسشي كه از سرآغاز فلسفه انديشه‌هاي فيلسوفان را به تلاطم افكنده است. از اين‌رو اين كتاب از حيث موضوع‌اش تازگي ندارد. اما وجه «مدرن» آن شيوه بررسي هايدگر از اين مسئله و تعيين هستي انسان (دازاين) به مثابه دروازه ورود به شناخت هستي است كه پس از سرآغازهاي اصيل و خيره كننده آن در فلسفه يوناني ماقبل سقراطي ديري است كه حتي پرسش از آن به فراموشي سپرده شده است. تحليل اگزيستانس دازاين از طريق ساخت‌هاي «ممكني» كه «اگزيستانسيال» ناميده مي‌شوند «اونتولوژي بنيادي» نام مي‌گيرد كه شرط امكان ذاتي همه اونتولوژي‌ها را تشكيل مي‌دهد. زيرا دازاين هستنده‌اي است كه هر پرسش فلسفي از آن سرچشمه مي‌گيرد و به آن بازمي‌گردد. از همين‌ رو بسياري از مسائل فلسفه همچون پروا، و ديگربودگي، جهان، مكان‌مندي و زمان‌مندي، مرگ و غيره صورت‌بندي‌هاي متفاوتي كسب مي‌كنند. اين اثر فضاي فلسفي قرن بيستم را تحت تاثير قرار داده و الهام‌بخش بسياري از برجسته‌ترين متفكران پساساختارگرا همچون ميشل فوكو و ژاك دريدا بوده است.