سرطان جن

... جلوي خانه كه مي‌رسيم، صورت‌اش براي اولين بار سمت من مي‌گردد. قاب چهره‌اش خالي است، خالي و تاريك. انگار كه توي خواب و بيداري از جايي افتاده باشم، تمام تن‌ام مي‌پرد. سرش را جلو مي‌آورد، با چيزي مثل چسب قطره‌اي به صندلي چسبيده‌ام، نمي‌توانم خودم را تكان بدهم. خون زير پوست صورت‌ام يخ مي‌زند. صورت‌اش به تاريكي پشت پلك شبيه است، با همان رگه‌هاي بنفش...