اخلاق

ويژگي مهم اين کتاب اينست که مبتني بر يک سلسله مشاهدات و استدلالاتي از واقعيت هاي زندگاني است. به کلي عاري از مباحث اولي يا پند و موعظه، بلکه انساني را که داراي درايت و صاحب قضاوت و نيروي تميز است در برابر محسوسات زندگاني قرار داده و معتقد است از آنجا که فرد انسان، طالب خير و خوشي و آرزومند درک سعادت است، لذا راه وصول به هدف فضيلت و کمال که عبارت از سرکوبي شهوات پليد – قناعت به حد اعتدال، جلوگيري از حرص و تجاوز است، خلاصه پيشگيري از همه نوع افراط و تفريط را پيش گرفته و حد ميانه ي قرار گرفته بين دو انتها را پيشه ي خود مي سازد، تا به مقام والاي انساني نايل شود.
اين کتاب، ترجمه‌اي از کتاب معروف «ارسطو» (384ـ321ق.م) با نام «اخلاق» است. «کتاب «اخلاق»: معروف به «اخلاق نيکوماکوس» است و گفته مي‌شود که ارسطو آن را به نام پسر خود «نيکوماکوس» ناميده است. اين کتاب در ده بخش تدوين يافته و با نظرية «سعادت» به اتمام مي‌رسد که مي‌توان آن را فشردة کتاب و کليد آن دانست. «ارسطو» پس از نفي لذّت، ثابت مي‌کند که سعادت حقيقي انسان در اين است که در مشاغل عقلي و مشهودات هوشي صرف شود و اسم آن را حيات تأمّلي مي‌نهد. در نهايت «ارسطو» نتيجه مي‌گيرد که سعادت عبارت از عمل تأمّل است و اينکه مرد دانشمند، تنها فردي است که مي‌داند خوشبخت‌ترين فرد روي زمين است.