از سكوي سرخ (مسائل شعر)

براي شاعر، فرم تكوين حادثه است. او در اين حادثه خودش را زير نگاه خواننده مبادله مي‌كند، و توفيق او در وقوع همين مبادله است. در اين معني فرم در قطعه شعر يعني زندگي زبان، شاعر در اين زندگي آن‌قدر با زبانش يگانه مي‌شود كه در ارائه زبان ارائه تن مي‌كند. زندگي زبان ديگر زندگي بدن مي‌شود كه چون باله هزاران هزار فرم در خود دارد. سهم فرم در شعر حجم سهم مظروف است و نه ظرفي براي ارائه فكر،‌ و شعر خودش موضوع شعر مي‌شود.