سياوش كسرايي / شعر زمان ما 7

به يادت هست آن شب را كه تنها
به بزمي ساده، مهمان تو بودم؟
تو مي‌خواندي كه دل دريا كن اي دوست
من اما غرق چشمان تو بودم؟

تو مي‌گفتي كه پرواز كن، صد افسوس
مرا پروانه‌اي نام و ننگ رفته است
من آن ساحل‌نشين سنگم، چه داني
چه‌ها بر سينه اين سنگ رفته است