درمان شوپنهاور

... مي‌خواستم نه تنها قهرمان داستان من با مرگ خويش كنار بيايد، بلكه به مراجعان خود نيز كمك كند تا با مرگ مواجه شوند. دليل انتخاب و معرفي موضوع مرگ در فرايند روان‌درماني به سال‌هايي باز مي‌گردد كه با بيماران سرطاني درمان‌ناپذير كار مي‌كردم. بيماران زيادي را ديدم كه در مواجهه با مرگ پژمرده نشدند، بلكه برعكس دچار تغييراتي اساسي شدند كه تنها مي‌توان آن را رشد شخصيت پختگي يا پيشرفت خردمندي ناميد. آن‌ها در الويت‌هاي زندگي خود تجديدنظر كردند، موضوعات روزمره را ناچيز مي‌شمردند، از داشته‌هاي مهم خود، مانند كساني كه دوستشان دارند، از تغيير فصول، از شعر و موسيقي كه مدت‌هاي مديدي از آن‌ها غافل مانده بودند، شاكر و شادمان مي‌شدند. يكي از بيمارانم مي‌گفت :«سرطان، روان رنجور را شفا مي‌بخشد.» اما افسوس كه انسان بايد تا لحظات آخر زندگي، هنگامي كه بدنش مورد تهاجم سرطان قرار مي‌گيرد، منتظر بماند تا بياموزد چگونه زندگي كند.