ديوان طبيب اصفهاني

غمش در نهان‌خانه ي دل نشيند
به نازي که ليلي به محمل نشيند
به دنبال محمل چنان زار گريم
که از گريه‌ام ناقه در گل نشيند
خلد گر به پا خاري، آسان برآرم
چه سازم به خاري كه در دل نشيند؟
پي ناقه‌اش رفتم آهسته، ترسم
غباري به دامان محمل نشيند
مرنجان دلم را که اين مرغ وحشي
ز بامي که برخاست مشکل نشيند
عجب نيست خندد اگر گل به سروي
كه در اين چمن پاي در گل نشيند
به‌نازم به بزم محبّت که آنجا
گدايي به شاهي مقابل نشيند